اندرو کارنگی، (متولد 25 نوامبر 1835، دانفرملین، فایف، اسکاتلند - درگذشته 11 اوت 1919، لنوکس، ماساچوست، ایالات متحده)، صنعتگر آمریکایی اسکاتلندی تبار که گسترش عظیم صنعت فولاد آمریکا را در اواخر قرن نوزدهم رهبری کرد. او همچنین یکی از مهم ترین نیکوکاران عصر خود بود.

پدر کارنگی، ویلیام کارنگی، یک بافنده دستباف، یک چارتیست و راهپیمایی برای اهداف کارگری بود. پدربزرگ مادری او، توماس موریسیون، که او نیز یک آژیتاتور بود، دوست ویلیام کبت بود. در دوران کودکی کارنگی جوان، ورود قدرت بافندگی در دانفرملاین و رکود اقتصادی عمومی، پدرش را فقیر کرد و کارنگی‌ها را وادار کرد در سال 1848 به ایالات متحده مهاجرت کنند، جایی که آنها به یک مستعمره اسکاتلندی متشکل از اقوام و دوستان در آلگنی، پنسیلوانیا (اکنون) ملحق شدند. بخشی از پیتسبورگ). اندرو جوان در سن 12 سالگی به عنوان پسر بچه در یک کارخانه پنبه شروع به کار کرد. او به سرعت با اشتیاق آمریکایی شد و خود را با خواندن و نوشتن و شرکت در مدرسه شبانه آموزش داد.

در سن 14 سالگی، کارنگی در یک دفتر تلگراف به پیام رسان تبدیل شد، جایی که سرانجام متوجه توماس اسکات، سرپرست شرکت راه آهن پنسیلوانیا شد، که کارنگی را در سال 1853 منشی خصوصی و تلگراف شخصی خود کرد. ظهور کارنگی سریع بود و در 1859 او جانشین اسکات به عنوان سرپرست بخش راه آهن پیتسبورگ شد. در حالی که در این پست روی شرکت خودروهای خواب وودراف ( دارنده اصلی پتنت پولمن ) سرمایه گذاری کرد و اولین ماشین خواب موفق در راه آهن آمریکا را معرفی کرد. در همین حین، او سرمایه‌گذاری زیرکانه‌ای را در صنایعی مانند شرکت پل کیستون، آسیاب و کوره‌های بلند ریلی، اتحادیه آهن میلز و کارخانه لوکوموتیو پیتسبورگ آغاز کرده بود. او همچنین به طور سودآور در یک میدان نفتی پنسیلوانیا سرمایه گذاری کرد و چندین سفر به اروپا داشت و اوراق بهادار راه آهن را فروخت. او در سن 30 سالگی درآمد سالانه 50000 دلار داشت.

در طول سفرهایش به بریتانیا برای ملاقات با فولادسازان آمد. با پیش بینی تقاضای آینده برای آهن و فولاد، کارنگی در سال 1865 راه آهن پنسیلوانیا را ترک کرد و مدیریت شرکت پل کیستون را آغاز کرد. از حدود 1872-1873، در حدود سن 38 سالگی، او شروع به تمرکز بر روی فولاد کرد، و در نزدیکی پیتسبورگ کارخانه فولاد جی. ادگار تامسون را تأسیس کرد، که در نهایت به شرکت فولاد کارنگی تبدیل شد. در دهه 1870، شرکت جدید کارنگی اولین کارخانه‌های فولادسازی را در ایالات متحده برای استفاده از فرآیند جدید فولادسازی Bessemer که از بریتانیا وام گرفته شده بود، ساخت. نوآوری‌های دیگری به دنبال داشت، از جمله روش‌های حسابداری دقیق هزینه و تولید که شرکت را قادر می‌سازد تا کارایی بیشتری نسبت به سایر صنایع تولیدی آن زمان داشته باشد. هر نوآوری تکنولوژیکی که بتواند هزینه ساخت فولاد را کاهش دهد به سرعت مورد استفاده قرار گرفت و در دهه 1890 کارخانه های کارنگی کوره اصلی را به فولادسازی آمریکا معرفی کردند. کارنگی همچنین با خرید مزارع کک و ذخایر سنگ آهن که مواد خام برای فولادسازی را فراهم می‌کرد و همچنین کشتی‌ها و راه‌آهن‌هایی که این ذخایر را به کارخانه‌هایش می‌بردند، کارایی بیشتری به دست آورد. ادغام عمودی به این ترتیب نقطه عطف دیگری در تولید آمریکایی بود. کارنگی همچنین زیردستان بسیار توانمندی را برای کار برای او استخدام کرد، از جمله مدیر هنری کلی فریک، استاد فولاد و مخترع کاپیتان بیل جونز، و برادرش توماس ام. کارنگی.

در سال 1889، دارایی‌های گسترده کارنگی در شرکت فولاد کارنگی، یک مشارکت محدود که از این پس بر صنعت فولاد آمریکا تسلط داشت، ادغام شد. در سال 1890، تولید صنعت فولاد آمریکا برای اولین بار از تولیدات بریتانیای کبیر پیشی گرفت که عمدتاً مدیون موفقیت های کارنگی بود. شرکت فولاد کارنگی حتی در دوران رکود سال 1892 که با اعتصاب خونین هومستد مشخص شد به رونق خود ادامه داد. (اگرچه کارنگی از حقوق اتحادیه‌ها حمایت می‌کرد، اهداف اقتصادی و کارآیی او ممکن است باعث شده باشد که او به سمت مدیریت محلی در کارخانه هومستد، که از نگهبانان پینکرتون برای شکستن انجمن ادغام شده کارگران آهن، فولاد و قلع استفاده می‌کرد، طرفدار داشته باشد.)

در سال 1900 سود فولاد کارنگی (که به یک شرکت تبدیل شد) 40،000،000 دلار بود که سهم کارنگی 25،000،000 دلار بود. کارنگی شرکت خود را در سال 1901 به مبلغ 480,000,000 دلار به شرکت تازه تاسیس ایالات متحده فولاد جی پی مورگان فروخت. او متعاقباً بازنشسته شد و خود را وقف فعالیت های بشردوستانه خود کرد که خود بسیار گسترده بود.

کارنگی مکرراً در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی می نوشت، و مشهورترین مقاله او، "ثروت"، که در شماره ژوئن 1889 نشریه North American Review منتشر شد، آنچه را که انجیل ثروت نامیده شد، تشریح کرد. این دکترین بر این باور بود که مردی که ثروت زیادی جمع می‌کند، وظیفه دارد از ثروت مازاد خود برای «بهبود بشریت» در امور بشردوستانه استفاده کند. "مردی که ثروتمند می میرد، رسوا می میرد."
توزیع ثروت خود کارنگی در مجموع حدود 350,000,000 دلار بود که از این مقدار 62,000,000 دلار برای خیرات در امپراتوری بریتانیا و 288,000,000 دلار برای خیرات در ایالات متحده صرف شد. «تراست» یا بنیادهای خیریه اصلی او (1) تراست کارنگی برای دانشگاه‌های اسکاتلند (ادینبورگ) بود که در سال 1901 تأسیس شد و برای بهبود و گسترش چهار دانشگاه اسکاتلند و کمک مالی به دانشجویان اسکاتلند در نظر گرفته شد. ) کارنگی دانفرملاین تراست، که در سال 1903 تأسیس شد و قصد داشت به مؤسسات آموزشی دانفرملاین کمک کند، (3) صندوق کارنگی انگلستان (دانفرملاین)، که در سال 1913 تأسیس شد و برای اهداف مختلف خیریه، از جمله ساختمان کتابخانه ها، تئاترها، رفاه کودکان در نظر گرفته شد. مراکز، و غیره، (4) مؤسسه کارنگی پیتسبورگ، که در سال 1896 تأسیس شد و قصد داشت موسسات فرهنگی و آموزشی پیتسبورگ را بهبود بخشد، (5) مؤسسه کارنگی واشنگتن، که در سال 1902 تأسیس شد و در زمینه های مختلف تحقیقات علمی مشارکت داشت، ( 6) بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، که در سال 1910 تأسیس شد و قصد داشت اطلاعات (معمولاً از طریق انتشارات) را برای ترویج صلح و تفاهم بین ملت‌ها منتشر کند. یونها، (7) شرکت کارنگی نیویورک، بزرگترین بنیاد کارنگی، که در سال 1911 تأسیس شد و برای "پیشرفت و انتشار دانش و درک در بین مردم ایالات متحده" و از سال 1917، کانادا و مستعمرات بریتانیا شرکت کارنگی نیویورک به کالج ها و دانشگاه ها و کتابخانه ها و همچنین تحقیقات و آموزش در زمینه حقوق، اقتصاد و پزشکی کمک کرده است.

مهمترین آثار کارنگی عبارتند از: دموکراسی پیروزمند (1886؛ نسخه چاپی 1893)، انجیل ثروت، مجموعه مقالات (1900)، امپراتوری تجارت (1902)، مشکلات امروز (1908)، و زندگی نامه (زندگی نامه) 1920).

کارنگی در سال 1887 با لوئیز ویتفیلد ازدواج کرد. تا جنگ جهانی اول، خانواده کارنگی به تناوب بین قلعه اسکیبو در شمال اسکاتلند، خانه آنها در شهر نیویورک و خانه تابستانی آنها "Shadowbrook" در لنوکس، ماساچوست زندگی می کردند.

https://www.britannica.com/biography/Andrew-Carnegie